گاهی چه اصرار بیهوده ایست اصرار دوست داشتنمان !....
چرا که دوست ترمان دارند؛ وقتی که، دوستشان نداریم ...
چقدر عجیبه که تا وقتی مریض نشی کسی برات گل نمی آره
... تا وقتی گریه نکنی کسی نوازشت نمی کنه
... بی بهانه کسی هیچوقت برات هدیه نمی خره
... تا وقتی فریاد نکشی کسی به طرفت بر نمی گرده
... تا وقتی بچه نباشی کسی برات قصه نمیگه
... تا وقتی بزرگ نباشی کسی به قصه ات گوش نمی ده
... تا وقتی قصد رفتن نکنی کسی به دیدنت نمیاد
... تا وقتی نمردی کسی تو رو نمی بخشه
....
خیلی هم شاید عجیب نباشه با این دلهای سنگی و فکرهای پر مشغله امروزی...