وقتی لبخند گرمم با یه حرف٬ یه تصویر٬ یه بو ٬ یه صدا ...
که خاطره ای از تو را زنده می کنه رو
صورتم یخ می کنه و می ماسه...
الان کجای این دنیای بزرگی...
و باز هم این آهنگ ابی توی ذهنم تکرار میشه :
چیزی بگو اما نگو
از مرگ یاد و خاطره...
کابوس رفتنت بگو
از لحظه های من بره
...
میون یه دو راهی بد جوری موندم
همه اش به ادامه تحصیل فکر می کنم و میگم بی خیال کار بشم
از اون طرف میدونم برای فوق خوندن خیلی هم راحت نیست. و قبول شدنش هم و بعد از همه مهم تر هزینه هاش....
راستش ناراضی بودن از جو کاری جدیدم بیشتر مصرم کرده برای این تصمیم و اینکه همیشه دوست داشتم فرصتی باشه برای ادامه دادن...
دیشب یکی از بهترین شبا بود برای دوستی که بدترین روز و شبا کنارش بودم
ولی آدما خیلی زود فراموش کی کنن...
سلام سلام
من برگشتم...
بعد از یک هفته مرخصی! یک هفته فراغت از همه چی٬ کار و زندگی و آدما و ...
البته نه همه چی همه چی...
فکرا دنبال آدم میان حتی توی مرخصی
و هیچی بهتر از این نیست که وقتی برمیگردی کلی ایمیل داشته باشی و ببینی آدمایی چشم انتظارت بودن و شاید نگران .مرسی
واقعا خوشحال شدم. فقط لحظه شماری می کردم وبلاگو باز کنم برم تو قسمت نظرات
شاید این وبلاگ خیلی خواننده نداره ولی مهم اینه اون چند نفری که می خونن همون دوستای خوبم نگرانم شدم.
راستش اینقدر یهویی شد همه چی که اصلا وقت واسه هیچی نبود
۵شنبه که رفتم خونه دیدم اهالی منزل در تدارک بستن ساک هستن!!!!!!!
من که باورم نمی شد چون اصلا قرار نبود برنامه ای باشه واسه سفر یا حداقل تا روز قبلش برنامه خاصی نبود !!!
خلاصه با کلی تعجب و البته خوشحالی برای این سفر حرکت کردیم به سمت شمال ...
جای همه شما دوستای خوبم خالی واقعا خوش گذشت
بگذریم که همکار محترم با یه تماس تلفنی کلی دلهره و نگرانی توی دل من انداخت (آخه بی مرخصی رفته بودم) و رییس محترم تر٫ کلی شاکی شد ولی سفر خوبی بود
مهم این بود که از این حال و هوا بیرون اومدم و روزای بی دغدغه ای رو گذروندم