آدم ها کـه عـوض می شونـد ... 

از سـلام و شـب بـخیـر گـفتـنشان مـی شود ایـن را فـهمیـد ! 

از سکوتشان! 

از حـرف هـا و نـگاه هـا، 

از گـودال هـای عـمیـقی کـه بیـن ِ تــو و خـودشان می کـَـنـند و تـویـش را پــر از دلیـل مـی کنـند!

دﻟﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ
ﮐﺎﺵ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ
ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﮔﻨﺠﻪ ﺍﯼ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﻗﻔﻞ ﮐﻨﻢ
ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﮑﯽ ﻳﮏ ﮔﻨﺠﻪ ﺧﺎﻟﯽ ...
ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻢ
ﺟﺎﯼ ﺳﺮﻡ ﭼﻨﺎﺭﯼ ﺑﮑﺎﺭﻡ
ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﻴﺮﻡ ...

"ناظم حکمت"-کتاب تو را دوست دارم چون نان و نمک

دلم خوش نیست . . .
. . .
کسی شاید نمی فهمد . . .
کسی شاید نمی داند . . .
کسی شاید نمی گیرد مرا از دست تنهایی . . .
تو میخوانی فقط شعری و زیر لب آهسته می گویی؛
عجب احساس زیبایی . . . !
تو هم شاید نمی دانی

لب نداشت

اما شاخه ی نوری به لب داشت
مو نداشت
اما قلم موها در موهایش مرکب می شدند
مثل شیراز
چند حافظ و سعدی داشت
که لحظه را به کلمه
کلمه را به نور می بردند
مثل شیراز بود 
در ظهر
مثل ظهر بود در شیراز
دلش جای دیگری بود
و به جز دلش جای دیگری نداشتم

مصطفى غضنفرى